Haarlem, 15 juli 2022 – Ik was eigenlijk niet van plan iets te schrijven over hoeveel beleving we in het Nederlands team miste, of over de verkeerde keuzes die door de coaching staff van Oranje gemaakt werden, maar na de dag van gisteren kan het echt niet anders.

Maar om te beginnen was gisterenmiddag de eerste halve finale, Curaçao vs. Team USA, al de aller leukste wedstrijd van het toernooi. Niet alleen was het met drie innings ‘free baseball’ de langste wedstrijd van het toernooi, maar beide teams hadden er overduidelijk zin in. Meer dan zin zelfs want hoewel de Honkbalweek maar een ‘vriendschappelijk toernooitje’ is liepen de gemoederen behoorlijk op.

Net als bij veel andere wedstrijden dit toernooi domineerde de pitching. Voor de niet-honkbalkenners onder ons: Dat is een vriendelijke manier om te zeggen dat er weinig geslagen wordt. Bij veel wedstrijden is dat dan ook jammer voor het publiek, maar gisteren gebeurde er, ondanks het gebrek aan honkslagen, genoeg op het veld om van te genieten.

In mijn dagelijkse leven als salesmanager vertel ik mijn accountmanagers regelmatig dat als ze geen omzet kunnen laten zien dat ze dan de inzet maar moeten laten zien. En eigenlijk is dat een levensles die je op veel meer dingen kan plakken, waaronder dus ook honkbal. Als het niet lukt om honkslagen te slaan laat dan in ieder geval zien dat je het wél heel graag wil.

En dat beide teams gisterenmiddag wilden werd wel duidelijk toen er in de spannende slotfase een levendige discussie ontstond tussen de Amerikaanse honkloper op het tweede honk en Dudley Leonora die namens Curaçao op het derde honk was gestationeerd. Leonora had kunnen wachten tot de Amerikaan vanzelf langs zou komen, maar het onderwerp was kennelijk té dringend om te laten liggen. Wijzend en kwaad schreeuwend liep Leonora daarom richting de honkloper op twee waarna de rest van beide teams dat ook maar deed. Juist ja, een echte bench clearing. Gelukkig bleef het bij wat duwen en trekken, maar het duurde best even voordat de gemoederen weer bedaard waren.

Team USA, maar dus zeker ook Curaçao speelde vol passie en straalden uit dat ze wilden winnen. En toen het er in de achtste inning even op leek dat Curaçao de wedstrijd had gewonnen werd die ‘overwinning’ al met veel emotie gevierd. En wat dan te zeggen over de beleving van de derde-honk-coach van Curaçao? De complete clip is hier terug te zien, maar deze man was zo hard bezig om zijn honkloper naar thuis te krijgen dat hij zelfs zelf een sliding maakte op het moment dat de honkloper bij (dus niet op) de thuisplaat kwam.

(tekst loopt door onder de foto)

Dat was ook het moment waarop ik besloten had dat het een goed idee zou zijn om Curaçao dan ook maar gewoon naar het volgende EK te sturen. Team Kingdom in optima forma! Ik had namelijk ook een beetje een nare smaak overgehouden aan de wedstrijd Nederland – Japan van een dag ervoor. Dat je die wedstrijd verloor kan natuurlijk gebeuren, maar dat zeuren tegen de scheidsrechter, in een wedstrijd die er voor het toernooi niet meer om deed was wat mij betreft een beetje too much. Zeker toen corona-hoofdcoach Tjerk Smeets de discussie over wel of geen foutbal maar bleef rekken en rekken. Play ball! Geef het goede voorbeeld, niemand gaat die call nog terugtrekken en dat weet je zelf ook wel.

Maar gisterenavond gingen Smeets en de rest van het team in de herkansing en weer stond Japan op het menu. Niemand op de tribune verwachtte van Nederland dat de spectaculaire middagwedstrijd overtroffen zou worden. Een heel klein beetje van de pit en beleving dat het team van Curaçao had laten zien zou al voldoende zijn.

En toen kwam de line-up. Onbegrijpelijk. Hoezo wéér Polonius?! Om te winnen moet je punten maken en over het algemeen heb je daar bij honkbal honkslagen voor nodig. (Al wisten we sinds de middagwedstrijd dat twee keer geraakt werper ook voldoende kan zijn). En hij is normaal vast ook een goede slagman, maar juist die honkslagen ontbreken bij Polonius dit toernooi. Tot gisteren sloeg hij 1 uit 12 en tot en met gisteren 1 uit 15. Is er geen opstelling te verzinnen waarbij Balentien én Sams spelen of zijn er blessures waar we niets vanaf weten?

Wel mooi dat Kemp weer een basisplaats had want die verdient het gewoon. Hij laat keer op keer zien dat hij écht veel meer is dan een excuus-Hoofdklasser. Hopelijk onthoudt de coachingstaff wat Kemp gisteren gedaan heeft op het moment dat er weer een selectie moet worden samengesteld voor de WBC.

Ook was het mooi dat Selassa in de basis stond, maar een line-up is meer dan alleen een slagvolgorde. Met mijn hand op m’n hart kan ik zeggen dat we het op het Derde Honk ook vóór de wedstrijd, dus ook voordat het misging, hier al over hadden. Want hoe kan je een rookie zo voor de leeuwen gooien op een positie die hij nooit speelt? Ik probeerde het zelf nog te verdedigen door te zeggen dat iedereen tegenwoordig alle posities moet kunnen spelen, maar ik werd terecht terechtgewezen door iemand met écht verstand van honkbal die zei dat je een rookie gewoon z’n natuurlijk positie moet laten spelen. In het geval van Selassa zou dat dan dus korte stop of tweede honk zijn.

Ik heb het nog even nagezocht, maar Selassa heeft dit seizoen bijna al z’n wedstrijden op twee of op kort gespeeld. Vier wedstrijden heeft ie op het derde honk gespeeld waarbij hij twee wedstrijden ook op kort speelde. (Niet tegelijk natuurlijk). De enige ervaring die hij heeft op het eerste honk is die van zijn invalbeurt van de dag ervoor tegen Japan en een wedstrijd op 9 juli 2021 toen hij met L&D Amsterdam tegen HCAW speelde in de Hoofdklasse. Veel te weinig dus om hem in de halve finale van de Honkbalweek daar neer te zetten. En waarom? Waarom Profar niet gewoon op het eerste honk? Over Polonius heb ik het al gehad, maar ook met Schoop had je gewoon kunnen schuiven. Volgens baseball-reference.com is deze routinier “Shortstop, Second Baseman and Third Baseman” en had er dus gewoon ruimte op twee gemaakt kunnen worden voor Selassa.

Na de fout-3-naar-1 in de eerste inning waarop de Japanners konden scoren leken de stuurlui aan de Derde Honk-wal pijnlijk gelijk te krijgen. Huijer stond fantastisch te gooien (mogen we een tweede man of the match aanwijzen?), maar het kwaad was al geschied en aan slag stelde het Nederlands team zes tweederde inning helemaal niets voor. Ik doe de Japanse werper daarmee wel iets tekort, maar goed op de tribune zat het chagrijn er aardig in, zeker toen Schoop (die tot dan 2 uit 15 sloeg, na gisteren 2 uit 17) niet vervangen werd door Sams (blessure?) of iemand anders met een knuppel.

Waar is die Smeets met z’n coachstaff mee bezig? Nou, na gisterenavond kan ik dat prima uitleggen. Schoop kreeg vier wijd en hield daarmee de ijle hoop voor Nederland een héél klein beetje levend. Maar als ik dan toch eerlijk ben, ik had er weinig vertrouwen in, en met mij de rest van het publiek. Ten onrechte. Kemp sloeg een fantastische double waarop de door mij vroegtijdig afgeschreven Schoop het gelijkmakende punt kon scoren. Het was de eerste en enige hit die de Japanse werper tegen kreeg. Zijn vervanger kreeg Loopstok tegenover zich en moest óók een hit incasseren, een hit waarop Kemp het uiteindelijk winnende punt kon scoren.

Het publiek werd gek en de spelers van Oranje ook. Wat een onverwachte traktatie na een fantastische middagwedstrijd en een tot dan toe kansloze herhalingsmissie van de Nederlanders tegen Japan. Huijer gooide de boel vakkundig op slot. Hij kreeg nog één hit tegen, maar dat was alleen om een game-ending-double-play mogelijk te maken. Wat een wedstrijd, wat een einde.

Het gelijk van het scorebord werd het gelijk van Tjerk Smeets. Ze zouden die man technisch directeur moeten maken of zo. Tjerk Smeets is de beste! Ik ben benieuwd wat hij voor ons voor de finale heeft bedacht.