Amsterdam, 22 juni 2020 – Op dinsdag 2 juni, een dag na de grote demonstratie op de Dam in Amsterdam, plaatste ik op Twitter en op de 9innings-pagina op Facebook een zwart vlak met de hashtag “BlackLivesMatter”. Het was wat laat op de dag, kwart voor negen, maar ik dacht nog steeds op tijd om ‘mee te doen’ met “Blackout Tuesday”.

Ik was niet de enige en dus ook zeker niet de eerste die z’n sympathie wilde tonen met de BLM-beweging. Twitter, Facebook en Instagram kleurden zwart. Berichten van zwarte Amerikanen, Afro-Amerikanen, ‘natuurlijk’, maar ook de MLB en alle MLB-clubs spraken zich uit en toonden zich solidair.

Maar er waren ook heel veel witte mensen die het zwarte vlak poste, al dan niet met de hashtag #BlackLivesMatter. Niet alleen in de VS dus, maar over de hele wereld, ook hier in Nederland. De KNBSB deed het ook en koos voor de hashtag #BlackOutTuesday.

Even voor de duidelijkheid: Ik ben geen Amerikaan en ik ben niet zwart. Ik ben een witte man, geboren en opgegroeid in ‘t Gooi, ik kreeg onderwijs op iets wat we nu een witte school zouden noemen, en ik woon in de witte Rivierenbuurt in Amsterdam. Ondanks, en dus niet dankzij, m’n schoolcarrière vond ik een leuke baan in de media en kort daarop een snelle promotie.

Nu ik dat zo opschrijf realiseer ik me dat ik bij de promotie voorrang kreeg op iemand met heel wat meer jaren ervaring. Je raadt het al, deze collega was niet wit. Ik verdiende die promotie natuurlijk(?) en ik denk ook dat ik dat daarna heb laten zien. Maar die andere, meer ervaren collega, die verdiende het misschien(?) óók. Een paar jaar later, toen ik m’n volgende stap alweer had genomen, liet hij dat in ieder geval ook zien.

Ik wil degene die me die promotie gaf niet betichten van racisme. De vliegende start die ik van haar kreeg is de basis van mijn carrière. Ik weet ook helemaal niet wat de reden was waarom ik het wel werd en hij niet. En eerlijk gezegd had ik me dat ook nooit eerder afgevraagd.

En daar ben ik van geschrokken, van mezelf, en daarom schrijf ik dit op. Want daardoor realiseer ik me nu pas echt dat als je het hebt over witte voorrechten, je het gewoon ook over mij hebt. En ik dacht nog wel dat ik aardig ‘woke’ was.

Ik ben al jaren tegen Zwarte Piet en schaam me een beetje voor de foto’s waarop te zien is dat ik me 15 jaar geleden zwart liet schminken. Als andere mensen zeggen dat ze het vervelend vinden, dat het ze kwetst, doe het dan lekker niet. Zo denk ik er nu over. Toen had ik er nog niet over nagedacht.

Het werd een leuk kinderfeestje, m’n neefje, die toen net drie was geworden heeft volgens mij ook een leuke middag gehad. Ditzelfde neefje is inmiddels bijna 18 en stond drie weken geleden op die veel te drukke Dam. Ik denk dat het uit solidariteit was en niet omdat hij half Afrikaans is en al veel met het institutionele racisme waar hij tegen protesteerde te maken heeft gehad. Nog niet.

We zijn nu dus drie weken verder en ik begin steeds meer te denken dat niet hij, maar ik op de Dam had moeten staan. Dat zwarte mensen deze discussie voeren en voor hun rechten opkomen is logisch, maar dat witte mensen opstaan en solidair zijn vind ik óók logisch. Nog sterker, het is ons probleem, het zit in ons hoofd, en wij moeten het oplossen. Dat wij van ons probleem geen last hebben, maar zwarte mensen wel doet daar niets aan af.

Alle berichten die ik op de Facebook-pagina van 9innings plaats zet ik in principe ook door naar de “Groep voor echte honk- en softball liefhebbers“, toch wel fijn dat grote bereik. De beheerders van deze groep moeten het bericht dan alleen nog even goedkeuren voordat het ook echt ‘live’ staat. Soms duurt het wat langer dan andere keren, maar eigenlijk wordt het bericht altijd geplaatst.

Op 2 juni gebeurde dat live zetten niet en ook de dagen daarna kwam er geen goedkeuring. Het zwarte vlak met de hashtag #BlackLivesMatter werd niet doorgezet. Waar het precies is misgegaan weet ik niet, misschien had ik zelf iets verkeerd gedaan, maar ik had er wel een vervelend gevoel aan over gehouden. Afgelopen vrijdag besloot ik het gewoon even te vragen. De beheerder die ik aansprak had het bericht niet gezien, dat kan natuurlijk, dat neem ik dan maar aan. Ik heb ook geen reden om iets anders aan te nemen.

Dit is de herkansing. Het zwarte vlak is misschien niet het beste stukje honkbalcontent dat je je kan voorstellen, maar ik denk dat het ook de Nederlandse honkbalwereld niet zou misstaan om duidelijk stelling te nemen. Het verbaast me dan ook dat in die Facebook-groep niemand een #BlackLivesMatter-bericht heeft gepost of gedeeld, helemaal niemand. Terwijl ook de hele Amerikaanse honkbalwereld, waar nogal wat berichten over zijn te vinden in die groep, een hele dag ‘op zwart’ ging. Nogmaals, dit is geen aanval op de beheerders van die groep, en ook niet op de leden.

Ik had het hier bij kunnen laten, maar heb dat dus niet gedaan. Ik ga dit stuk posten en proberen door te zetten naar die Facebookgroep. Niet om andere mensen de maat te nemen, maar om te vertellen wat mijn ervaring is. Ik ben geen racist en beschuldig niemand van racisme, maar ik ben de laatste weken wel weer wat bewuster geworden van de voorrechten die ik heb als witte man. Ik gun iedereen die bewustwording.