Amsterdam, 14 oktober 2020 – Dit was het dan, dit is het einde van het honkbalseizoen 2020. Toen we eind vorig jaar, en voor veel honkballers begin dit jaar, met de voorbereidingen begonnen hadden we nog geen idee dat dit seizoen zo desastreus zou verlopen. Net als veel andere honkballers speelde ik voor de lockdown in maart nog één oefenwedstrijd. Er was al wel iets aan de hand, maar van hoe drastisch er een paar dagen later ingegrepen werd, en moest worden, hadden we nog geen idee.

En daarna begon het wachten. Het werd lente, mooier weer, de jeugd mocht als eerste weer gaan trainen, en in mei mocht iedereen weer naar buiten om met inachtneming van de anderhalvemeterregels een balletje te slaan en te gooien. En omdat je tijdens een training heel makkelijk uit elkaar kan blijven was de tijd op het honkbalveld eigenlijk de enige tijd dat de wereld weer even normaal leek. Het oude normaal dus.

En in plaats vanaf de eerder aangekondigde datum 1 september mochten we al op 1 juli wedstrijden gaan spelen. Niet met bizarre anderhalvemeternoodgrepen, maar gewoon écht wedstrijden, met tikken én met een catcher achter de thuisplaat terwijl de slagman gewoon in het slagperk stond. Er werd zelfs een ingekorte, maar echte, competitie opgetuigd en we hebben daar bijna alle wedstrijden van kunnen spelen.

In het zicht van de haven gaat er nu een streep door de laatste paar wedstrijden. Er zullen niet zoveel klassen zijn waar alle teams evenveel wedstrijden hebben gespeeld en er dus op een fatsoenlijke manier een kampioen aangewezen kan worden. En ondanks het overleg vandaag nog met het NOC*NSF geldt dat ook voor de Hoofdklasse. De Holland Series zullen niet worden uitgespeeld. L&D Amsterdam krijgt niet meer de kans om hun kampioenschap te prolongeren en Curaçao Neptunus krijgt de kans niet om dezelfde stunt uit te halen die L&D Amsterdam vorig jaar met hun uithaalde.

In het stuk dat ik gisterenavond voor de HCAW Reserve Reserves schreef noemde ik dit seizoen het “Ergste.Seizoen.Ooit.”. Dit zou feitelijk best ‘ns dichtbij de waarheid kunnen komen, maar het is ook gewoon een running-gag. Ook de twee seizoenen hiervoor riepen we dit al namelijk, met een back-to-back-kampioenschap in de Topklasse tot gevolg. Zo erg was het toen dus in ieder geval nog niet.

En dit jaar ook niet. Jammer dat het zo gelopen is, dat wel, maar persoonlijk ben ik vooral heel blij dat we nog een aantal maanden gewoon hebben mogen honkballen. In de maanden dat het niet mocht zullen ook veel mensen zich opnieuw gerealiseerd hebben hoe leuk het spelletje is dat we spelen, als we het mogen spelen. Dat is dan ook het gevoel dat bij mij overheerst. We mochten honkballen!

Vandaag kreeg ik deze foto doorgestuurd, gemaakt door Laurens Overtoom. De honkloper was uit, ik was blij, en het leek me een toepasselijke foto bij een stukje dat gaat over hoe blij ik ben dat we dit jaar hebben mogen honkballen.