Amsterdam, 25 augustus 2016 – In Nederland, maar ook in de VS, zijn we op zoek naar manieren om honkbal aantrekkelijker te maken. Tijd en snelheid krijgen de schuld, en daar zit misschien wel een kern van waarheid in.

De verschillen tussen de situatie in de VS en in Nederland zijn natuurlijk gigantisch. Honkbal zit in het DNA van de Amerikanen en het is daar nog steeds een hele grote sport die nog steeds door heel veel mensen beoefend wordt, en er kijken ook nog steeds heel veel mensen naar. Maar de verschillen mogen dan groot zijn, sommige ‘oplossingen’ die we aan beide kanten van de plas verzinnen lijken wel op elkaar.

Zo is er tussen de innings in de MLB stadions een klok te zien die aftelt vanaf twee minuten en vijf seconden. Deze klok wordt stipt gestart direct nadat de laatste nul gevallen is. Als ie bij nul is… dan gebeurt er niets. Nu nog niet in ieder geval, maar als er ooit een straf komt te staan op te laat beginnen van de inning dan zijn ze er in de Majors in ieder geval klaar voor.

Er is geld zat voor klokken in alle hoeken en gaten van het stadion. De MLB official die de klok moet starten wordt betaald, en er zijn genoeg scheidsrechters die ook sterk genoeg in hun schoenen staan om de regel te handhaven. En als je het niet eens bent met hun feitelijke beslissing omdat je denkt dat de klok te snel gestart of te laat gestopt is? Geen probleem, dan is er altijd nog de video review.

In Nederland wordt deze oplossing ook getest. Ik heb niet alle details, maar van wat ik gezien heb is het allemaal behoorlijk houtje-touwtje uit. Het op tijd starten van de klok bijvoorbeeld gaat, om het voorzichtig uit te drukken, nog niet helemaal consequent.

Maar zelfs als er besloten (of gelogen) wordt dat de test in Nederland een succes is, wordt de regel nooit geïmplementeerd. Er is hier geen club die zit te wachten op nog meer extra kosten voor dingen die bijdragen tot helemaal niets.

Maar deze klok is niet het slechtste idee dat we de afgelopen periode in Nederland voorgeschoteld hebben gekregen. Nee, de klok die wél hoort bij het slechtste idee zou moeten aftellen van tweeënhalf uur naar nul. Spelen op tijd dus. Gelukkig werd dit idee in Nederland eind 2014 ingetrokken voordat het een definitieve regel werd.

Maar de klokdenkers laten niet los, niet in Nederland, en nu blijkt, ook niet in de VS. Want nadat de MLB allerlei maatregelen heeft geïmplementeerd om de snelheid van het spel, de pace of play, te bevorderen, is er nu in de Pacific Association, een onafhankelijke, niet aan de MLB gelieerde professionele league, ook écht op tijd gespeeld.

De San Rafael Pacifics en de Vallejo Admirals zijn akkoord gegaan met deze test en hebben op tijd gespeeld. Twee wedstrijden zelfs. Beide resultaten tellen gewoon mee voor de competitie.

In tegenstelling tot in Nederland is er bij de Pacific Association wel eerst goed nagedacht over hoe die wedstrijd op tijd gespeeld zou moeten worden. Er werden daarom vijf aanvullende pace of play regels ingesteld:

Regels voor “Game on the Clock” wedstrijden, zoals ze het daar noemen, zijn als volgt:

– Pitchers hebben 20 seconde tussen hun laatste pitch tot de volgende pitch. Als de pitcher die tijdslimiet overschrijdt krijgt de slagman een wijdbal.
– De slagman moet gedurende die tijd in het slagperk blijven staan. Als, volgens de scheidsrechter, de slagman schuldig is aan het overschrijden van de tijdslimiet krijgt hij een slagbal.
– Tussen de slagbeurten moet de eerste pitch van de inning gegooid worden binnen twee minuten na de laatste pitch van de vorige slagbeurt. Als de werper de tijdslimiet overschrijdt krijgt de slagman een wijdbal.
– Als de wedstrijdklok honderdvijftig minuten heeft afgeteld wordt er geen nieuwe inning meer begonnen. Als het thuisspelende team voor staat zal het uitspelende team de slagbeurt mogen afmaken. Als het thuisspelende team voor staat zal het thuisspelende team de slagbeurt mogen afmaken.
– De scheidsrechter registreert de starttijd, en als de tweeënhalf uur op is zal er geen nieuwe inning meer gestart worden, tenzij het gelijk staat. Innings die al begonnen zijn als de tijdslimiet is bereikt zullen indien nodig worden afgemaakt

Daarbij werd afgesproken dat bij een gelijke stand de internationale tie-break regels gehanteerd zouden worden. Die kennen we in Nederland want die gebruiken we in de Hoofdklasse dit jaar ook nog.

Er is op deze regels best nog het een en ander aan te merken. Amerikaanse sportjournalisten betwijfelen ook of het bij deze vijf regels kan blijven als er ‘gewoon’ gespeeld moet gaan worden. Hun verwachting is dat er uiteindelijk zo’n 20 extra regels bij moeten komen. Variërend van het beperken van het aantal pick-offs dat gegooid mag worden tot het beperken van het aantal time-outs per wedstrijd of inning. Het wordt een heel andere sport, of je nou voor of tegenstander bent, daar kan je als je het doordenkt en het goed uitwerkt niet omheen.

Maar ook bij de Pacific Association zijn ze geen klokdenkers of honkbalhaters. Ze testen met een klok juist om te laten zien dat dit niet gaat werken. De kop van het persbericht met de aankondiging van de twee getimede wedstrijden is dan ook dezelfde als die van dit stuk:

“The Worst Baseball Idea Ever”

De San Rafael Pacifics melden in het persbericht dat het team gelooft dat de test compleet zal mislukken. “Baseball games are not meant to be timed, but to be enjoyed one pitch at the time.”

Mike Shapiro is President en General Manager van de Pacifics en voegt verder nog toe “I think this is a terrible idea. I never want to see this happen in baseball. But since there is so much criticism discussion about speeding up the game we want to show the critics what a dumb idea it is.”

Het resultaat
De eerste van de twee getimede wedstrijden werd gespeeld op 5 augustus jl. De Admirals wonnen met 9-8 van de Pacifics. Er was tijdens de wedstrijd in het stadion alleen geen klok zichtbaar die de tijd tussen de pitches of de tijd tussen de slagbeurten bijhield. Omdat de negende inning na 150 minuten nét begonnen was duurde de wedstrijd uiteindelijk toch nog twee uur en zesenvijftig minuten.

De tweede wedstrijd werd met 7-3 gewonnen door de Pacifics. Deze keer was tweeënhalf uur net genoeg om de tweede helft van de negende inning te bereiken. Maar aan het eind van die slagbeurt stond het 3-3 en moest er volgens de nieuwe regels dus een tie-break gespeeld worden. De wedstrijd duurde daardoor drie uur en acht minuten.

De vraag is nu of de test geslaagd is. Volgens mij is het antwoord daarop tweeledig. Om te beginnen is in ieder geval objectief te beoordelen dat de gespeelde wedstrijden sneller gespeeld werden dan wat normaal is in deze league. Wedstrijden van drie uur en drie kwartier en zelfs meer dan vier uur (voor een normale 9 innings wedstrijd) zijn daar namelijk geen uitzondering. Wat mij betreft zijn de extra regels die de pace of play moeten bevorderen, al zijn ze nog lang niet volmaakt, dan ook geslaagd. En hoewel er in de stadions dus geen tijdswaarneming was, is er kennelijk wel mee gewerkt, of in ieder geval is er op gelet.

Voor wat betreft het écht spelen op tijd kun je zeggen dat de test niet geslaagd is. Het is gewoonweg niet gelukt om met tweeënhalf uur klaar te zijn.

In Nederland gaan er geluiden op om bij een gelijke stand dan maar gewoon te stoppen. Als ze dat hadden gedaan in plaats van een tie-break spelen, dan was het bij die tweede wedstrijd wel bijna gelukt. Ik zeg hier bijna omdat er in deze wedstrijd relatief weinig gescoord werd waardoor het met een beetje tempo ook mogelijk was om negen innings in tweeënhalf uur te spelen.

Gelukkig is het onzalige idee van gelijkspelen niet in de Amerikaanse hoofden opgekomen. Wat mij betreft is dat namelijk het op één na slechtste honkbal idee ooit, maar dat punt zal ik wellicht op een ander moment nog een keer maken. Nou vooruit, ik maak de top 3 even af. De tie-break is wat mij betreft het op twee na slechtste idee. Gelukkig zijn we daar na dit jaar in de Hoofdklasse vanaf.

Hoewel ik dit stuk ermee begonnen ben wil ik hier nogmaals benadrukken dat de problemen in Nederland en in de VS weliswaar op elkaar lijken, en misschien zelfs wel gerelateerd zijn, maar ze zijn zeker niet hetzelfde. Het grote verschil is dat de tests en maatregelen in de VS alleen maar genomen worden om aantrekkelijker te worden voor het jongere publiek, daar waar we in Nederland allereerst moeten proberen aantrekkelijker te worden voor de spelers.